عاشق معماری و طبیعت

طراحی بیوفیلیک  یک ویژگی شخصیتی انسانی است که در ابتدا توسط اریش فروم و بعد توسط E.O. ویلسون، هر دوی آنها موافقند که بیوفیلی مبنای بیولوژیکی دارد و ایجاد روابط هماهنگ بین انسان و زیست کره ضروری است. هدف این بررسی ایجاد تعریفی از بیوفیلی به عنوان یک فرآیند تکاملی است. برای این منظور، مهم‌ترین مطالعات روان‌شناسی تکاملی در نظر گرفته شد تا ویژگی‌های اساسی یک خلق و خوی/شخصیت بیوفیلیک فرضی و بازسازی تاریخچه قابل قبولی از بیوفیلی به عنوان یک فرآیند تکاملی را مشخص کند. این فرآیند گونه‌شناسی‌های مختلف طبیعت (بیابان، روستایی و شهری) و فرهنگ‌های انسانی (پارینه سنگی، نوسنگی و برگ) را در نظر می‌گیرد و ما را بر آن می‌دارد که ترجیحات محیطی و بازیابی روانی-فیزیولوژیکی را در رابطه با آستانه زمانی که در تماس با طبیعت صرف می‌شود، در نظر بگیریم. . متأسفانه افراد امروزی به ویژه کودکان فاقد ارتباط مستقیم و مکرر با طبیعت هستند و این می تواند پیامدهای منفی بر سلامت جسمی و روحی آنها بگذارد. طراحی بیوفیلیک، با در نظر گرفتن ریشه های تکاملی این رویکرد معماری، روشی موثر برای برنامه ریزی/طراحی محیط های داخلی و شهری برای تحریک بیوفیلی ذاتی افراد است.

Biophilia ترکیبی از دو کلمه است که از یونان باستان آمده است: "زندگی" (bio) و "عشق" (philia). به معنای واقعی کلمه عشق به زندگی است. وقتی از "عشق به زندگی" صحبت می کنیم، قبل از هر چیز مناسب است که منظورمان از "زندگی" را مشخص کنیم. در مقاله اخیر لنتون و همکاران. (2020) پیشنهاد کرد که با کلمه زندگی (همه با حروف کوچک نوشته شده است) طبقه خصوصیاتی را که در همه موجودات زنده مشترک است و با کلمه Life (با حروف بزرگ) پدیده هایی را که از جفت شدن متابولیسم پدید می آیند نشان دهد. موجودات زنده با محیط خارجی از این نظر، زندگی به عنوان یک فرآیند پویا به نظر می رسد که در آن نیروهای آلی و معدنی در بازسازی مستمر شرایط قابل سکونت گایا با هم هماهنگ می شوند (ولک، 1998؛ لنتون و واتسون، 2011). طبق فرضیه گایا، زمین یک سیستم خودتنظیمی است که موجودات زنده در آن نقشی جدایی ناپذیر دارند (کامپ و همکاران، 2010). انسان قادر است موجودات زنده (زندگی) را در جهان غیر زنده و همچنین طبیعت (زندگی) را به عنوان یک فرآیند به طور کامل بشناسد (باربیرو، 2014). بنابراین، بیوفیلیا می‌تواند هم به معنای عشق به موجودات زنده (زندگی) و هم عشق به طبیعت (زندگی) باشد که به عنوان مجموعه موجودات زنده به علاوه محیط غیرزیست که در آن رشد می‌کنند، درک می‌شود. در این مقاله، "طبیعت" با بزرگ "N" نوشته شده است تا زیست کره و ماتریس های غیر زنده (خاک، هوا و آب) که در آن شکوفا شده است را نشان دهد، و از اشتباه گرفتن با "طبیعت" به عنوان کیفیت ذاتی یک خاصیت خاص جلوگیری شود. موجود و/یا پدیده

 

بیوفیلیک چیست کلمه "بیوفیلیا" دو بار به طور مستقل توسط اریش فروم روانشناس آلمانی و زیست شناس آمریکایی E.O. ویلسون فروم از اصطلاح بیوفیلی برای توصیف جهت گیری روانشناختی جذب شدن به هر چیزی که زنده و حیاتی است استفاده می کند (فروم، 1964)، بنابراین دیدگاهی عمدتاً هستی ژنتیکی را با هدف درک شرایط رشد شخصیت بیوفیلیک فرض می کند. ویلسون از اصطلاح بیوفیلیا برای توصیف ویژگی‌های سازگاری تکاملی استفاده کرد که به ما اجازه می‌دهد با دنیای زنده و طبیعت پیوند ذهنی ایجاد کنیم (ویلسون، 1984)، بنابراین دیدگاهی عمدتاً فیلوژنتیک را در نظر می‌گیریم. بعدها، ویلسون، همراه با استفان آر. کلرت، مجموعه مقالات The Biophilia Hypothesis (کلرت و ویلسون، 1993) را منتشر کرد. این فرضیه بر وابستگی انسان به طبیعت تاکید می کند که «از مسائل ساده رزق و روزی مادی و فیزیکی فراتر می رود و میل انسان به معنا و رضایت زیبایی شناختی، فکری، شناختی و حتی معنوی را نیز در بر می گیرد» (کلرت، 1993، ص 21). ). فرضیه بیوفیلی باید با دانش ما از زیست‌شناسی و روان‌شناسی تکاملی سازگار باشد تا بتوان یک تاریخ معقول و منسجم از بیوفیلی را با آنچه از طبیعت در دوران پلیستوسن و هولوسن و از تکامل فرهنگی ما در پارینه سنگی می‌دانیم، بازسازی کرد (تاترسال). ، 2008) و مهمتر از همه در دوران نوسنگی (دیاموند و بلوود، 2003)، زمانی که رابطه ما با طبیعت به شدت تغییر کرد.

 

در این بررسی، هدف ما ارائه تعریفی از بیوفیلی به عنوان یک پدیده تکاملی است، در حالی که سه حوزه را که نیاز به تحقیقات بیشتر دارند برجسته می کنیم: گونه شناسی محیط طبیعی، گونه شناسی تجربه انسانی، و آستانه مواجهه (1) گونه شناسی محیط طبیعی. طبیعت در همه جا یکسان نیست. معیارهای طبقه‌بندی محیط‌های طبیعی مختلف برای مرتبط بودن آن‌ها با ترجیحات محیطی و هرگونه اثرات روانی-فیزیولوژیکی ضروری است (2) گونه‌شناسی تجربه انسان با محیط طبیعی. گونه ما یک سری سازگاری با کیفیت و کمیت طبیعت ایجاد کرده است که بخشی از تاریخ تکامل ما است. اجداد ما در بیابان پلیستوسن جان سالم به در بردند، آنها یاد گرفتند که حیوانات و گیاهان را در دوران نوسنگی اهلی کنند و امروزه در محیط های شهری زندگی می کنند که طبیعت تقریباً ناپدید شده است. شناخت این سازگاری‌ها در طول تاریخ تکاملی ما به عنوان یک گونه می‌تواند به ما در درک رشد طیف وسیعی از واکنش‌های روانی-فیزیولوژیکی که طبیعت در ما برمی‌انگیزد کمک کند (ویلسون، 1993) (3) آستانه قرار گرفتن در معرض محیط طبیعی. چقدر طبیعت و برای چه مدت برای به دست آوردن منافع ذهنی و/یا عینی مورد نیاز است؟ این سوال در عصری که شهرنشینی تمام نسل‌ها را از تماس مستقیم با طبیعت محروم کرده است، اهمیت چشمگیری پیدا می‌کند و منجر به پدیده‌های مشکل‌ساز قطع ارتباط با طبیعت می‌شود (چاولا، 2016). علاوه بر پیشنهادات مختلف در مورد چگونگی کاهش یا معکوس کردن این روند، یادگیری نحوه طراحی فضاهای شهری که در آن تماس با طبیعت مستمر و پایدار است نیز ضروری است. همانطور که در بخش "طراحی بیوفیلیک برای یک محیط زیست دوست" خواهیم دید، هدف طراحی بیوفیلیک این است که به انسان هایی که در محیط های شهری زندگی می کنند امکان حفظ ارتباط با طبیعت را بازگردانند (کلرت، 2008).